του Γιάννη Αθανασιάδη
Ένας από τους λόγους που δεν σχολιάζω και δεν γράφω άρθρα πλέον, που αφορούν την κυβερνητική πολιτική αλλά και τις μνημονιακές "μεταρρυθμίσεις", είναι η συνειδητοποίηση ότι κάθε προσπάθεια να εκλογικεύσω και να εκθέσω τους κυβερνητικούς χειρισμούς, είναι έωλη και μάταια.
Είναι σαν να βρίσκομαι σε ένα πλοίο που βυθίζεται, που το νερό έχει φτάσει στο ντεκ των επιβατών και εγώ να κάνω κριτική στον καπετάνιο που μείωσε τις μερίδες στο φαγητό. Λες κι αν δεν τις μείωνε, θα άλλαζε κάτι σε σχέση με την καταβύθιση του πλοίου και τον επακόλουθο πνιγμό των επιβατών του.
Τώρα πλέον δεν μας σώζουν αλλαγές και αντιδράσεις στην λογική να μην απολυθούν οι (χ) υπάλληλοι και να μην μειωθούν οι (ψ) μισθοί και συντάξεις.
Δεν έχει καμία σημασία αν θα έχουμε "πρωτογενές" πλεόνασμα η έλλειμμα.
Τώρα πλέον, το κρατικό μόρφωμα που στήθηκε πάνω στην πατρίδα που λέγεται Ελλάδα, δεν σώζεται μέσα σε αυτό το περιβάλλον όσο "καλοί" χειρισμοί κι αν γίνουν.
Και κυρίως, δεν σώζεται από τον καταποντισμό, αλλάζοντας απλώς καπετάνιο.
Τώρα το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να αγωνιζόμαστε για να συνειδητοποιήσει ο κάθε συμπολίτης, ότι αυτό που χρειάζεται, είναι η ανατροπή και η ρήξη με αυτό το περιβάλλον, που δεν είναι άλλο από την ΕΕ και το νόμισμα της.
Αυτό όμως μπορεί να γίνει με την ευρεία συναίνεση και την συμμετοχή του λαού.
Και πρέπει να αγωνιστούμε γι αυτό.
Αλλιώς ούτε τα ποντίκια δεν θα γλυτώσουν από την επερχόμενη καταστροφή.
Η κλεψύδρα αδειάζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου